sunnfjord

Gudd daj...

Ein ny dag i paradiset...
Mamma har ein god venn som eg berre tenker på som farbror Kenth..
Han er faktisk snill, han har full forståelse at det ikkje alltid er lett for meg og bu hos mamma.. =))

Men tenkte eg ville dele av meg nokre lyspunkt i mitt liv.. Alt er ikkje så ille....

Eg berre elskar og gå til veterinären.. Det er forbaskade kult..
Attila likar det IKKJE.. Så når vi er på veg dit, så er det eg som springer framfor mamma, og Attila bak..
Det er berre så spennandes...
Best er det på ettermiddagen, då er det som regel ventetid, man sitter ute og ventar på at han skal komme..
Og siden han alltid er forsinka, så betyr det at det dukkar opp mange andre hundar oxå..
Drittkult, vi sitter der alle hundar, og psykar ned kvarandre med blikket..
I blant om vi er riktigt på humör, så löfter vi overleppa og viser fram tennene våre..
Mamma er så utruleg teit, ho trur nok det at vi smiler til kvarandre...
Men det er nok ikkje heilt slik...

Så endeleg kjem dyrlegen, stressa osv..
Så er det inn, på vekta..
Sist var eg 8.3 kg, perfekt sa han..
Det likte eg, mamma har fått meg til og fatte at kg er inget man leikar med...
Så er det inn på kontoret, og det er berre så ufattelegt spennandes...
Masse nye lukter, og eg springer rundt, og er heilt til meg...

Sist vi var der, vel, det var vel ikkje heilt kul, men overlevde...
Eg får jo Promonspröyte..
Mamma har opplevd to löpetider med meg.. Attila var heilt på trynet, mamma sov ikkje..
Måtte passe oss dögnet rundt...
Då vart det bestemt at her skulle det takast Promonspröyte..
Det er ikkje så godt da, men man ofrar jo seg for og kunne väre der og sniffe litt..

Men så ser du, onkel Dyregod, hadde missforstått mamma...
Eg fekk mi spröyte.. Litt kul, sjölv om det stikker litt da..
Men då sitter eg i fanget til mamma, og ho fortel meg kor flink eg er..
Beste lille gumman i verda..
Eg solar meg i glansen...
Men så seier onkel Dyregod:
Setter opp ein time i morgon oxå, for ny spröyte...
Merka det at mamma steila direkt...

Kvadå ny time??
Då viste det seg at han trudde eg skulle ha abortspröyte..
Og mamma kan väre veldigt klar i talen sin i blant, inget snikk snakk der..

Og eg måtte få ei ny spröyte, den rette..
Var ikkje fullt så kult det da...
Attila ligger som regel under ein benk, for han har erfart at han må klippe klörne der i blant..
Det likar han IKKJE..

Ferdig med spröyter, vekta mi var perfekt..
Vi går ut, og når mamma ikkje ser, så rekker eg ut tunga til dei andre hundane som sitter og ventar på og få komme inn..
Så går vi heim, mamma serverar korv..
Eg er sliten etter alle nye inntrykk..
Så eg legger meg i sofahjörnet mitt....
Nögd med dagen...
Er berre så spennandes med veterinären..
Berre synd at det er fem mnd mellom kvar spröyte...

No loggar eg ut, sofaen ventar...

Kraaam frå Smulisen

God formiddag til dei som tittar innom og opplever mitt "jobbige" liv med mamma =))

I dag er eg VIRKELEG bekymra....
Svanis har smitta mamma med sin energi, så ho har funnet ut at ho skal male om leiligheta no..
Sukk... Eg hugsar sist det skjedde..
Er lixom ikkje noko man ser tilbake på med glede da..
Er fullt på det reine korleis det verte her heime da....
Pappa er heldig som er 20 mil unna.. *tenker lengselsfullt på dei lugne dagane i Fritsla*

I dag vart mamma overraska, totalt...
Ho såg alle kommentarane på min blogg, og ho tykte det var kjempekult at andre leser bloggen og kommenterar..
Vart veldigt glad for tipset frå anonym..
Skal pröve det neste gong eg er på toget..
Om man kan snike seg unna mamma.. Men misstenker at det er lettare og ta seg til månen enn og slippe unna ho..

Mamma har oxå eittpar "skumme" venner....  Bl.a ein som heter Tord...
Ho likar virkeleg han, for han er ein sånn god venn..
Men eg har lest hans blogg, og veit kva han gjere med svampplukkare osv...
No likar ikkje eg svamp, ikkje mamma heller, men iaf, skal ikkje komme på tanken og plukke svamp i närheten av han... med slike som han veit man aldri... =))
Men mamma seier det at han er faktisk ein fin person, tross sin aversjon mot svamplukkare...
Like godt og halde seg til korv og köttbullar, og droppe svampen..

Har vore på tur i dag, mamma var innom Svanis..
Han har ein sånn kjempesöt liten kattunge, som heter Murre..
Mamma nussar og styrer på med den, men passar sjölvsagt på at eg ikkje får väre i närheten..

No skal eg innta min plass i sofaen, det verte lugnt eittpar timar..
Overhodet i familien skal på besök til Dilla..
Lugnt og skönt........

Kram frå Smulisen

Berre ein liten ettermiddags glött inn...

Ja, i dag fekk vi griseöyrer, og det smakte faktisk veldigt supergodt =)
Mamma er ikkje så ille, tross sine svake sider med laaaaaange turar og alt annat..
Var ein god dag i dag..
Mamma innser det at eg er gammal, så ho drar meg ikkje med på lange turar no lenger, om ho ser at det går treigt..
Mamma har hatt mange svik i livet, sjölvtilliten har fått ein knekk mange ganger, folk har forsvunnet frå ho..
Og eg veit at mamma er veldig redd for meg..
Har ein stor svull under magen, dyrlegen seier det at vi skal avvakte det, gamle hundar tåler ikkje så bra narkose..
Men har höyrt mamma seie det: Smulan har ikkje hatt det bra för i livet, og eg gjere inget om det går utover ho..
Sålenge ho ikkje har ondt, så skal ho få väre i fred...
Veit at mamma kjem til og verte knust om eg vandrar heden..

Mamma er oxå mykje for kjärleiken..
Ho brukar og seie det at uten kjärleik er vi mennesker ingenting..
Kan väre kjärleik til dyr, venner, familie, blomster.. Ja, det meste..
Er difor mamma elskar pappa så mykje, han har ingen problem med og vise mamma at han elskar ho..
På alle måtar.. Trur at dei er mykje for kjärleik begge to =)))
Dei har faktisk ein låt... ;-) "let`s get married" med The Proclaimers.. =))
Om nokon spör meg, så vil eg berre seie det såher: Dei er like fjantige begge to.....

Pappa har ein dotter (ja han har to barn til, men mamma nemner ikkje namn på mennesker, som ho ikkje har spurt om lov först), ho heiter Malin..
Gjett om eg likar henne..
Ho er toppen..
Når ho er på besök i thermosen til pappa, så får eg sitte i fanget heile tida, og ho klappar meg, og kosar med meg..
DET LIKAR EG STORT!!!!
=))
Malin og eg kjem nok til og verte veldigt gode venner... Håpar berre at ho har arva pappas trang til köttbullar og korv, då verte vi iaf GODE VENNER... =))
Kjärleik er så uendelegt mykje, man kan ikkje väre uten det..
Mamma påstår det, iaf..
Er det som gjere mennesket til det det er....
Onkel Tom ringde i dag tidleg for og höyre om alt var bra...
Slike saker gjere mamma glad...
Psyko plagar mamma, som ho alltid har gjordt..
Og det verte oppskatta..
Og det er sååååååå mange som mamma gleder seg over no... O er glad..

Pappa er som sagt ein underbar person..
Behöver eg og nemne köttbullar og korv fleire gonger???
Han får mamma til og skratte, leve opp igjen..
Var ikkje mykje med mamma etter at Robert dog...
Men pappa kom siglandes inn, tok mamma med storm, fekk mamma til og leve igjen..
Attila og eg trudde faktisk ikkje at mamma skulle klare seg, når Robert dog...
Men det gjorde ho..
Ho seier at ho er sunnfjording, og dei er seige som hakka mökk..
Trur det er reinspikka ljug, det var nok pappa, og dei gode vennene, og Sukkerungen som fekk ho på föttene igjen, men la ho leve i den trua..

Idag var mamma kjempeglad, snakka med Anja i tlf...
Ho fortalte meg at Anja var ein underbar person, med omtanke for andre..
Eg veit ikkje, eg lukka öyrene mine, la meg tilrette i sofakroken..
Verte mykje blablabla med mamma iblandt..
Men ho seier oxå at det behöver ikkje alltid og väre blodsband for og "föle" familiesamhörighet...

No er det kjört, mamma har sett på klokka, det betyr: UT OG GÅ!!!! Sukk...

Men iaf.. Kjärleiken og omtanke for andre, er alfa omega i livet..
Tenk over det..

Ruslar ut i hallen og finner meg i mitt öde, på med halsbandet.. Sukk igjen...

Kram frå Smulisen

God morgon..

I dag skal man virkeleg sjå opp, og akte seg noga..
Mamma er på eitt strålandes humör..
Ho er såååå glad for at angsten er over for denne gongen..
Ho gledar seg stort over alt...
Og det betyr at mamma verte veldig aktiv..
No er det slutt på mysdagar med tv i sofakroken..

Eg verte veldigt bekymra når mamma spretter opp 6.30 på morgonen, stimar ut på kjökkenet, fixar kaffebryggaren..
Og om ho i tillegg synger og dansar litt om det er ein fin låt på radioen, DÅ veit man at man skal ligge lågt i terrenget..
Sukk... Det er strålandes vär ute..
Det betyr at man skal ut og gå, og gjerne laaaaaange turar.. Og eg kjenner ikkje for det..
Men nyttar det da?? Mamma seier at frisk luft er såååå sunt, og masse sånn blablabla snakk...
Med pappa er alt så greitt, han er lugn, springer ikkje når han er ute på tur med oss..
Ikkje springer han rundt i leiligheta som ein tornado, törkar stöv, springer ut for og henge opp klesvasken..
Og pappa har full forståelse for det derre med korv og köttbullar.. Skulle önske at mamma delte den interressen oxå..
Men på den annen side.. Mamma er på godt humör, då kan det jo hende at ho kjem på tanken og kjöpe griseöyrer i dag.. Slafs slafs...
Har prövd og göyme meg under puta i sofaen i heile morges, kanskje mamma glöymer meg når ho skal i veg..
Men eg veit jo innerste inne at det kjem ikkje til og hende..
Mamma er som elefanten, glöymer aldri!!!!

Önsker alle ein fin dag, og håper at dere slipper slike som mamma, som springer rundt..
Tenk på meg når eg verte tvinga ut i sola, på langtur.. sukk...

Kraaaam frå Smulisen

Hmmm..
Glöymde ein sak som er viktig for mamma, og som retar vettet av ho..
I Sverige, så har dei no komt på ein ny greie ang mental helse....
No skal man slutte og gje folk medisiner for angst..
No skal det väre samtale terapi...
Mamma verte heilt matt i tröja, og seier til meg:
Korleis i helvete skal dei ha tid til og gje alle med angst samtaleterapi??
Dei klarar jo ikkje og gje hjelp til dei som går på medisiner, og andre..
No plutseleg skal dei "fjerne" medisiner og man skal snakke snakke snakke...
Tanken er vel bra..
Men korleis skal dette fungere??
Som sagt, mamma ventar fortsatt på remissen til ho som jobbar med voldsoffer??
Og no skal alle med angst tas i frå medisiner, og ha samtaleterapi..
Det betyr: (trur mamma) Seks mnd ventetid..
Man kan jo fundere på om dei veit kva dei snakkar om..
Det finnast ikkje nok psykologer og leger til og bote alle som har angst..
Mamma seier at det er eitt forbaska fjantprat!!!
Og om mamma seier det, så er det nok best og halde med..
Lugnast det...
No sofahjörnet mitt... =)))

Kram frå Smulisen

Truddelutt =))

I dag tenkte eg og blogge litt om angst..
Kva er det som gjere at folk er så "redde" for slike saker???
Har man diabetes, exem, ja det var vel og sette det litt på spissen da, men det eg vil fram til, er at det kan man snakke om..
Men så fort det er slike saker som angst, så ryggar mange og verte "redd"..
Mamma har sagt at det beror nok på at mental helse verte ikkje prioritert, ikkje så mykje opplyst..
Og mange trur at man er totalt "lök i hauet" om man har angst..
For folk veit rett og slett ikkje kva det egentleg dreiar seg om..
Og enda så er det ein folkesjukdom..
Merkelegt, men so er det...

Pappa fekk mamma til og fatte det at det var ikkje lett og väre i lag med nokon som har angst..
For det er så lite opplyst..
Og at man kjenner seg hjelpelaus, for man kan ikkje gjere noko..
At man vil såååå gjerne hjelpe, det er jobbigt og sjå den man elskar så sjuk..
Mamma har oxå prövd og forklare pappa, at det er INGET og gjere, det må gå sin gang..
Men at det er underbart at han finnast der for ho..
Han bryr seg, sender sms, vil gjerne ringe.. Men når mamma er sjuk, så klarar ho knappt og snakke..
(er vel den einaste gongen mamma klarar og halde kjeft ;-)

Og mental helse verte oftast bortprioritert som eg har sagt för...
For tre år senn var mamma dårleg, og oppsökte lege..
Joda, det gjekk bra.. Det skulle sendast remiss så mamma skulle få gå til ei som jobba med voldsoffer, og bearbeide sine saker..
Mamma ventar fortsatt på den remissen......................
Så får eitt år senn, så fekk mamma ein ny lege, mamma var så glad, for han fatta dette med angst..
Lova mamma at dette skulle dei fixe...
All medisin passa ikkje for alle, men dei skulle finne den rette medisinen for ho..
Mamma var kjempeglad, endeleg ein fast lege, endeleg få hjelp, og få bukt med saker og ting..
Slippe og komme på legekontoret, ny lege, fortelje "livshistoria" på nytt..
Kva hende??
Gjekk tre mnd, så var han borte oxå..

For sju år senn, fekk mamma remiss til psykolog hos voksenpsyk i Strömstad...
Ho kara seg inn dit på morgonen.. (morgonen er mammas svake side), kom inn, måtte vente i 45 min, även om ho hadde time..
Så kom det ein tulling..
"Är ledsen, men din läkare är inte her i dag, så jag er i stället"
Hmmmm...
Men så seier han: Du virkar som ein sånn sterk kvinne, vi skriver ut Seroxat, så fixar det seg...
Og du får ein ny time hos den legen du hadde time hos...
Mamma tok i mot resepten, gjekk sin veg, og höyrde ALDRI av seg dit igjen...

Og så er det jo veldigt "poppis" for tiden, man skal ikkje skrive ut Stesolid, eller anna beroende midler..
Men man får "apedop", slik som man ikkje verte beroende av..
*funderar faktisk litt på kvifor slike tablettar finnast, om det ikkje skal ha sin misjon.....*

Mamma fekk for mange år senn utskrevet Truxal, slik man ikkje verte beroende av.. Det hjelper IKKJE for angst..
Det er tull og töys.. Kan like godt ete drops...
Mamma vart sjukare og sjukare, tilslutt orka ho ikkje meire, og tok ein overdose med Truxal..
Kom på sjukehuset i siste liten, og vart pumpa..
Då kunne dei på sjukehuset fortelje mamma at om man tok for mykje Stesolid, så sov man til man vakna, om dere forstår..
Mens Truxal, som ikkje skal väre vanedannande er livsfarlegt, for der somnar man berre inn, og ikkje vaknar igjen..
Man kan jo fråge seg:
Kvifor får man ikkje den medisinen man trenger??
Kvifor får man medisin som skal väre så bra, at man ikkje verte beroende??
Som man kan somne inn, og hejdå??
Folk som har angst verte så totalt utslitne psykisk og fysisk..
Og det er så vanskelegt og forklare..

Mamma er sjukepensjonär pga  angsten sin..
Den er datert tbx til ho var fire-fem år...
Og ho har gitt opp leger og slikt..
Ho seier til pappa og meg, at ho har levd med det så lenge, og sjölv om det er slitsomt når det er på det verste, så er det ho som kjenner sin angst best.. Og at ho er lei av og legge ut pengar på leger som totalt skiter i ein..
Og pröver og sköte det sjölv...
Mamma seier at ho er heldig, ho har sine barn, OSS, pappa, og ufatteleg mange fine venner på FB osv..
Familie har ho..
Når mamma er i det djupe hjörnet, så seier ho til meg at ho har så mykje og väre glad for... Men når man er sjuk, så tar angsten heile livsgnisten.. Det man gjere til vanlegt, verte omtrent som og bestige Mount Everest..
(Hmmm.. har mamma vore der??? :-)
Mamma har oxå ei venninne som ho kallar Dilla, ho er nokre år eldre enn mamma, og har levd med angst i närmare 40 år, om ikkje eg misstar meg.. (får kolle med mamma)
Dei snakkar mykje i lag, og det er så godt for mamma at det finnast nokon andre oxå som er åpen med sin angst, at man kan få snakke om det..
Og mamma tykjer at Dilla er heilt underbar =))
No er det så at mamma har bestemt seg for og snakke om sin angst, kanskje det er andre som har angst, og at min blogg kan hjelpe andre..
Pappa har virkeleg oppmuntra til dette, og "sparka" mamma bak, så ho skulle rykke opp seg..
Vel.. Er jo eg som må skrive da..
Gidder ikkje og skrive om mammas angst jämnt da....
Har jo faktisk greier som intr. meg meire...

Sånn på tampen.. Mamma vil gjerne gje eitt boktips, om det finnast andre der ute som oxå har angst..
Ei bok som Dilla anbefalte til mamma:

Befriad från ångest

Av Lucinda Bassett..

Puhh.. no er eg trött *ser lengselsfullt på sofaen*

Sköt om er..
Kram frå Smulisen

Hellu...

Er faktisk ganske oki og väre i Fritsla..
Mykje beror vel på at pappa alltid har köttbullar og anna småsnask i kjöleskåpet..

Ein ettermiddag, då mamma hadde komt heim etter og ha vore med pappa på jobb, så fekk vi korv..
(det får vi alltid når mamma har vore borte, og om mamma skulle ha ei minneslukke om slike saker, så er vi bra og og vise ho, kvar kjöleskåpet er)
Då fattar ho.. Og Attila og eg verte ganske så happy, og glefsar i oss..

Så er det ut..
Japp, då seier mamma at vi skal bimmelim og bommelom..
Så gjekk vi ned vegen..
Kva oppdaga eg til min store glede???
Jo, to meter framfor oss, så kjem det ei lita mus, som spaserar over vegen, ensar oss ikkje..
Eg dregla igjen..
(Har fortsatt ikkje glöymt dei tre feite på toget, men ei pittelita mus er bedre enn ingen ting..
Men som sagt, vi var jo ute og gjekk tur med gledesdreparen mamma..
Så mamma stoppa opp, og såg på musa, og sjölvsagt så tykte ho at den var söt..
Duttinuttsnakk igjen..
Tykte oxå av den lille musa var söt, veldigt söt når eg tenker meg om.. (kan som sagt ikkje måle seg med dei tre feite da)
Så setter den lille musa seg ned i vegkanten, og SER på oss..
Frekke lille f...
Og mamma satte seg ned på huk, og snakka med den..
Eg titta meg rundt, for og kolle at det ikkje kom andre og höyrde det derre fjantpratet..
Men så konsentrerte eg meg om den lille magre gobiten i gröfta..
Funka ikkje..
Mamma henger med..
Nyttar ikkje..
Verte så trött på ho i blandt..

Men på den annen side, mamma seier oxå at eg er ein liten ruskesnusk, at eg er söt, og at eg og brorsan betyr så mykje for ho..
Det likar vi, og iaf om det er korv i kjöleskåpet..

Men no er det litt stressandes for tiden..
Mammas hårde angst er over for denne gongen..
Og det betyr:
Mamma springer rundt..
Fönster skall tvättast..
Syast gardiner..
Laaaaaaaaaaaaaaaaaaaange promenader osv..
*sukk*
Er faktisk litt jobbigt iblandt, for det er ikkje ein ting som slipper unna mammas falkeblikk..
Japp, eg ser jo at pappa ser litt oppgitt ut i blandt, men men..
Men pappa klagar aldri, även om mamma er som ein virvelvind..
Han skrattar for det meste, og utnyttar mammas energi på jobben, ja, dere veit, handtrucken..

Men eg har det ganske oki.. Hadde berre mamma hatt litt respekt for min "kjärleik" for små dyr...

Kraaaaam frå Smulisen

Japp, her er eg igjen.. *sukk og dobbeltsukk*

Joda, no har eg og brorsan vore i Fritsla ei veke..
Og det betyr: Reise med tog til Göteborg, og pappa hentar oss med lille bilen...
Men denne gongen var faktisk togreisa rett så oki, om ikkje mamma hadde vore med, så kunne det faktisk ha vore toppen de lux.. Men så er det her i verden, mamma har lärt meg det at man kan ikkje alltid få det som man vil her i verden, og det fekk eg smertelegt erfare på den turen..

Vi gjekk på toget i Tanum, stima inn i hundevagnen.. Det var lugnt, ingen andre hundar som man kunne bite hauet av..
Eg fann meg i mitt öde, la meg ned i setet, Attila på golvet, mamma pusta letta ut, med stor iver fann ho fram den forbaskade boka om ångest.. Satte seg godt til rette..

Men serru, så kom vi til Dingle.. Jesus, eg holdt på og ta av.. Fem hundar gjorde sitt inntog, og det var forskjellige der, som eg godt kunne ha tenkt meg og måle tannkreftene mine med..
Men som sagt, mamma var med, ho pakka ned boka, og tok på seg "falkeblikket" sitt, og då kan man like godt legge av..
Iblandt funderar eg på om den kjerringa har auger i nakken.. *mumlar*
Men kva oppdagar eg???????
Jo, på setet bak oss, sitter to söte jenter, og dei vart enda sötare då eg oppdaga at dei hadde med seg sine husdyr i reisebur..
Tre feite kvite rotter, og dei stakkarane hadde ingen aning om at Jack Russel er "rottehund".. Trallalala...
Som tur var, så hadde ikkje mammas falkeblikk oppdaga det enno..
Puh..
Eg svetta...
Eg dregla...
Ville berre pröve og smyge meg inni mellom setet, berre kvesse tenner, og berre sette dei i nakke på disse feite greiene..
Men, tilslutt så oppdaga mamma at det var noko intressant bak oss, og vende seg om...
Japp, mamma er mamma, og vart heilt til seg i trasene:
Åhhh.. så söte..
Bla bla bla, masse "suss og nuss prat"..
Trudde eg skulle gå av hengslene totalt når mamma bandt meg fast til setet, og böyde seg bak og klappa dei..
Mysa med dei, sa at dei var fine osv..
Og eg måtte sitte der i setet, og kom ingen veg..
Mamma er faktisk rett så usympatisk, om eg tenker meg om..
Ei rotte eller to, eller tre for den del, det hadde vore skikkeleg helg for meg, det var tross alt fredag..
Og eg stressa og stressa, men til slutt så fatta eg at mamma hadde lagt rösten sin laaaaangt ned i skorna, og då skal man ta det lugnt..
Ikkje bra når mamma verte smågrinete..
Som tur var, så gjekk dei av för Göteborg..
Mamma henta rösten sin opp igjen, klappa meg og sa at eg var ein liten duttenutt..
Og det likar eg, men tenker fortsatt på disse tre feite, smaskige, dumme og irriterandes rottene...

Kraaaam frå Smulisen

Tittar berre inn for og seie det at eg er ikkje heilt nögd med livet i kveld...
Mamma har jo luftemani, og terrassedöra står åpen...
Ho fattar ikkje det at eg höyrer at det regnar og blåser ute..
Og veit det at eg MÅ ut og gå snart, og det er eg IKKJE nögd med..

Sukk og atter sukk..
Håpar at dere får ein bedre kveld enn meg...

Kram frå Smulisen

Japp, I´m back =)))

Ikkje lett og väre ein liten vovve alltid, men det går rett så bra endog... =)
Mamma er ikkje klok alltid, i går drog ho meg og brorsan ut i regnet...
Eg HATAR regn, verte våt på pygmefotane mine, er ikkje bra...
Japp, eg stirrar ho i nakken, ho seier at ho kjenner blikket mitt brenne, men bryr ho seg???
Näe, ho skrattar og drar meg vidare...
Har prövd med det og gjere i frå meg direkt når vi kjem utforbi döra, for eg vil inn til sofakroken min igjen...
Men hjelper det da, mamma berre smiler og drar meg med vidare...
Eg er ALLTID med mamma, og når ho dusjar eller er på toa, så står eg i döra og glöttar inn..
Det har eg merka at kan straffe seg, mamma kan få eitt anfall av arbeidslyst midt i all angsten, og finne ut at eg skal dusje... Så no er eg på vakt når mamma dusjar...
På morgonen er mamma veldig sjuk, angsten hennes er verst da... Veit ikkje kor mange ganger ho lagar seg kaffi, men ikkje kan drikke den, for koffein forsterkar angsten...

Mamma sover nesten aldri, kanskje litt på morgonen, så vaknar ho, og har fryktelege brekningar, skakar på hendene... Klarar nesten ikkje og halde siggen sin... Heile ho skakar...
Men ho seier til meg at dei verste skaknigane er inni seg, ho klarar faktisk ingenting, men sliter kvar dag for og komme seg på beina...
Men mamma er oxå positiv, seier det at og ha angst er ein effektiv slankekur...
Er ikkje sikker på kva eg skal meine om det... Pappa er absolutt IKKJE glad for det...
Men eg sitter med mamma på morgonen, ser på frukosttv, og ho held på og spy kvar gong det kjem ein matreklame... Men det lugnar seg litt ut på dagen...
Mamma seier oxå at det gjere ikkje så mykje om ho ikkje får sove på natta, for då er kroppen lugn, ho slipper og ha angst...
Men rundt 7-8 på morgonen så kjem angsten snikandes igjen... Og brekningane kommer.. Mamma har forklart meg det at nervesenteret vårt ligger i magen, så fort det er noko så kommer angsten i magen...
Det som er verst, er man er heilt hjelpeslös, man kan ikkje gjere noko, angsten er der, finnast ikkje så mykje hjelp hos leger heller... Mental helse er lixom bortprioritert...
Fattar ikkje heilt det derre med at angst skal väre så jobbig på morgonen... Mamma vil helst ikkje legge seg på kvelden, for ho veit at det ventar ei ny runde med hard angst neste morgon...
Men eg er jo berre ein liten bissevovve, kan ikkje forvente at eg skal vite alt heller da....

Mammas venner
Vi har faktisk nokre venner... Vi har farbror Kenth, mamma skrattar alltid når ho leser hans sine saker..
Og i mellom oss *kviskrar*, mamma har sagt det at han er galen.... Eg trur det er sant faktisk... =))
Men mamma seier oxå at det er den beste vennen man kan ha... Han har alltid tid for mamma, dei har kjent kvarandre i mange år, så for meg som ein liten duttenutt (mamma kallar oss det i blant), så litar eg på det...
Vi har ein onkel Tom oxå... Han er mammas beste venn, igjennom mange år...
I blant så kallar ho onkel Tom for sin personlege plageånd...  Ligger vel noko i det...
Mange trur at dei er i lag, fattar ikkje heilt det derre, mamma er jo sjukt kär i pappa, onkel Tom er hennes venn..
Ja, ho er glad i onkel Tom, som venn..

Finnast fleire underbare venner oxå seier mamma, men ho vil ikkje kommentere nokon, uten og ha fråga om lov..

Ikkje lett og väre ein liten Jack Russel midt opp i mammas angst..
Men som sagt, skal reise med tog på fredag, ned til pappa, det er kul det... Håpar at mamma tar med seg ei bok og lese, så eg kan sjå min sjanse til og bite hauet av ein eller anna liten hundjävel =))
No setter eg meg inntil mamma og kollar litt på tv, ho er ikkje heilt på humör, ho oppdaga at ho må ein tur til månen i dag og kjöpe siggisar... Då er ho IKKJE glad...

Take care folkens, I´ll be back =))

Kram frå Smulisen

Japp, ein ny dag i paradiset...
Verte egenteleg litt trött på mamma, ho sover aldri på nettene.. Ligger berre og rullar rundt i senga, og snakkar med meg.. Eg vil jo berre sove jooooo, ikkje min feil at mamma har angst og ikkje får sove..
Ja, mamma har angst, og det er lixom inget vidare faktisk...
Mamma har vore sjuk lenge no, ho har fortalt meg det at denne gongen var det hardt, men at det går over til slutt...
Jaja... Vi får håpe det...
Her i sommar så fekk mamma eitt frykteleg angstanfall, og spydde i to dagar, i ett... Ho hadde ei bötte ved senga, i tilfelle ho ikkje hann på toa... Mamma klarar ikkje og tenke på noko då.. Det surrar i hauet hennes (meire enn vanlegt da, men det er hysj hysj)
Einaste ho klarte og seie til meg var: Unnskyld unnskyld Smulis...
Men det er for at ho klarte ikkje og gå ut med oss, berre hadde oss ut i hagen..
Mamma pluggar ut tlf, er ikkje ved dataen når ting er for gale... Om tlf skulle ringe når ho er sjuk, så flyger ho til himmels omtrent.. Ho har forklart meg, at når man har angst, så verte man veldig fölsom for lydar...
Og så får ho dårleg samvete for alt... Ho skammar seg sånn for angsten sin, for ingen ser den... Hadde ho knekt ein fot og gått med gips.. Og då hadde alle grannar komt löpandes for og handle for ho osv...
Men med angst er det ikkje slik, mennesker er redd for det med angst, og som mamma seier, ingen forstår det...

Mamma har to venninner, ei som heter Millie, og ei när venninne som heter Anitha..
Millie har kreft.. Og mamma fekk vite at Anitha hadde MS, då gråt mamma..
Ho sa til meg at ho hadde ingenting og klage over.. Men angsten kommer snikandes, den sliter ut kroppen og psyket totalt, og gå på Konsum er som og ta ein tur til månen...Men men... Vi tar mammas sin angst litt pöh om pöh her...  No skal vi over til pappa =)))

PAPPA

Pappa ja, vel han er vi veldig glad i, Attila og eg, ja mamma oxå da =)
Han har fått mamma til og gjere mykje... För var det lugnt, mamma reiste ingen plass..
Men den derre mannen klarte og lure mamma til det eine og det andre..
No er vi ofte nede i Fritsla hos pappa...
Då må vi reise med tog, det er faktisk skitkul..
Men vi må jo sitte i hundevogna, og mamma har faktisk ingen forståelse for at det er 3210 andre hundar der, som eg gjerne vil bite hauet av...
Attila ligger så snillt ved mammas fötter, eg verte plassert i setet ved siden av mamma, og ho har fullt koll på meg... Berre eg vender på hauet og ser på ein annan vovve, så er ho der med sin mörke röst: Smulan!!!
Likar ikkje heilt det derre, har faktisk eitt liv eg oxå...
Men det er kul og reise med tog...
Pappa hentar oss alltid i Göteborg, og då får vi tisse osv, så verte vi stua inn i pappas lille bil.. Og då er det slutt på oppmerksomheten, mamma er tydelegen forkusert på pappa..
Attila er jo som han er, han står i bilen heile vegen, eg derimot innser det at eg har mista mammas oppmerksomhet nokre dagar, så eg legger meg ned og sover...
Fattar ikkje kva det er med dei to, dei oppförer seg som fjortisar, og tenker ikkje på at eg synast at det er pinsamt...
Når mamma er ensam, så ligger eg inntil ho på nettene, men så fort pappa er der, så verte eg forvist til fotenden..
Mamma kryper inntil pappas rygg, og dei snarkar som svarte bölge begge to... Mamma sover når ho er med pappa, då er ho trygg, og angsten ikkje så hard..
Men pappa er kul, som sagt, köttbullar og korv, han er sååååå snill med oss, går tur osv.. Han har god tid, når vi er ute med han, så får eg stå i det uendelege og lukte på ein grastust, mens med mamma derimot, når eg har lukta på ein grastust i fem sek, så seier mamma: No er det bra, no går vi vidare... *mumlar nokre ord*
Pappa har fått mamma med på og åke GoldWing..
Fattar ikkje heilt, ingen kunne få mamma til slike saker för...
Samme som når mamma er sjuk, då eter ho aldri, men så fort pappa er i närheten, så kan ho vreke i seg det eine og det andre..
Vi likar det når pappa er på kjökkenet, er nesten alltid han som lagar mat, då får vi gjerne ein köttbulle eller ein korvbit...
Det hender jo aldri med mamma, for ho lagar aldri mat når ho er ensam...
Men på den andre siden, når ikkje pappa er her, så får eg sjå på tv ilag med mamma, ligge inntil ho, uten innblanding av slike moment... Det er faktisk ganske oki, sjölv om eg er glad i pappa...

No skal vi reise med tog på fredag, ned til pappa, og det er sikkert mange hundar eg vil bite hauet av, men mamma er jo med, så det går nok ikkje...
Vi skal väre der ei veke, ei veke i fotenden på senga, masse fjanterier som eg IKKJE vil sjå...
Og mamma er med pappa i lastebilen kvar dag.. Pappa utnyttar mamma som gratis utenlandsk arbeidskraft, ho må köyre handtruck.. Japp *nikkar så öyrene mine flagrar*, det har ho sagt...

Kram frå Smulisen

Truddelutt.. Er ein liten Jack Russel som bor hos mamma, heter Smulan....
Vil gjerne snakke om mammas angst...
For det förste så vil eg gjerne fortelje at eg er omplassert, og budd hos mamma i fire år...
Har ein storebror oxå, han er oxå omplassert, men har budd hos mamma i over ni år...
Han heter Attila, er ein siberisk huskey (og i mellom oss, han er den störste mesen som finnast, ingen
fattar det, men eg er den töffe her, merkelegt at ingen fattar det)
Når eg kom til mamma så lukta eg veldigt ille, men for at ho skulle beskytte meg, så slapp eg og dusje på
på tre veker... Låg i senga til mamma, ho sa inget, men merka jo at ho rynka på nasa kvar kveld..
Men ein dag var det ingen bönn, rett i dusjen.. Ingen hyggeleg opplevelse, men hadde inget valg... *sukk*

Har faktisk to drittkattar oxå, dei irriterar assebassen av meg... Baby Blue og Grabben...
Dei to er berre eitt irritasjonsmoment for meg, faktisk...
Ingen tenker på at eg er ein liten vovve...

Ja just det, vi har ein pappa oxå, som bur langt nede i huttaheti...
Men vi verte sååå glad når han kommer, Attila og meg asso.. Han er typisk svensk med köttbullar og korv osv..
Er alltid namnam når han kjem.. Når mamma er sjuk, og ensam, så finnast det omtrent inget i kylen, bortsett i
frå korv til meg og storebror Attila...
Einaste problemet med pappa og mamma er at dei ikkje fattar at dei er 47 og 52 år gamle...
Er som fjantar, siamesiske tvillingar.. Går vel an og sjå ein film uten og sitte klistra???
Dessuten så er det faktisk min plass ved siden av mamma... *funderar*

Mamma har angst, og det er inget kul, men återkommer om det...
Ville berre presentere oss..

Kram frå Smulisen