Smulisen
Japp, ein ny dag i paradiset...
Verte egenteleg litt trött på mamma, ho sover aldri på nettene.. Ligger berre og rullar rundt i senga, og snakkar med meg.. Eg vil jo berre sove jooooo, ikkje min feil at mamma har angst og ikkje får sove..
Ja, mamma har angst, og det er lixom inget vidare faktisk...
Mamma har vore sjuk lenge no, ho har fortalt meg det at denne gongen var det hardt, men at det går over til slutt...
Jaja... Vi får håpe det...
Her i sommar så fekk mamma eitt frykteleg angstanfall, og spydde i to dagar, i ett... Ho hadde ei bötte ved senga, i tilfelle ho ikkje hann på toa... Mamma klarar ikkje og tenke på noko då.. Det surrar i hauet hennes (meire enn vanlegt da, men det er hysj hysj)
Einaste ho klarte og seie til meg var: Unnskyld unnskyld Smulis...
Men det er for at ho klarte ikkje og gå ut med oss, berre hadde oss ut i hagen..
Mamma pluggar ut tlf, er ikkje ved dataen når ting er for gale... Om tlf skulle ringe når ho er sjuk, så flyger ho til himmels omtrent.. Ho har forklart meg, at når man har angst, så verte man veldig fölsom for lydar...
Og så får ho dårleg samvete for alt... Ho skammar seg sånn for angsten sin, for ingen ser den... Hadde ho knekt ein fot og gått med gips.. Og då hadde alle grannar komt löpandes for og handle for ho osv...
Men med angst er det ikkje slik, mennesker er redd for det med angst, og som mamma seier, ingen forstår det...
Mamma har to venninner, ei som heter Millie, og ei när venninne som heter Anitha..
Millie har kreft.. Og mamma fekk vite at Anitha hadde MS, då gråt mamma..
Ho sa til meg at ho hadde ingenting og klage over.. Men angsten kommer snikandes, den sliter ut kroppen og psyket totalt, og gå på Konsum er som og ta ein tur til månen...Men men... Vi tar mammas sin angst litt pöh om pöh her... No skal vi over til pappa =)))
PAPPA
Pappa ja, vel han er vi veldig glad i, Attila og eg, ja mamma oxå da =)
Han har fått mamma til og gjere mykje... För var det lugnt, mamma reiste ingen plass..
Men den derre mannen klarte og lure mamma til det eine og det andre..
No er vi ofte nede i Fritsla hos pappa...
Då må vi reise med tog, det er faktisk skitkul..
Men vi må jo sitte i hundevogna, og mamma har faktisk ingen forståelse for at det er 3210 andre hundar der, som eg gjerne vil bite hauet av...
Attila ligger så snillt ved mammas fötter, eg verte plassert i setet ved siden av mamma, og ho har fullt koll på meg... Berre eg vender på hauet og ser på ein annan vovve, så er ho der med sin mörke röst: Smulan!!!
Likar ikkje heilt det derre, har faktisk eitt liv eg oxå...
Men det er kul og reise med tog...
Pappa hentar oss alltid i Göteborg, og då får vi tisse osv, så verte vi stua inn i pappas lille bil.. Og då er det slutt på oppmerksomheten, mamma er tydelegen forkusert på pappa..
Attila er jo som han er, han står i bilen heile vegen, eg derimot innser det at eg har mista mammas oppmerksomhet nokre dagar, så eg legger meg ned og sover...
Fattar ikkje kva det er med dei to, dei oppförer seg som fjortisar, og tenker ikkje på at eg synast at det er pinsamt...
Når mamma er ensam, så ligger eg inntil ho på nettene, men så fort pappa er der, så verte eg forvist til fotenden..
Mamma kryper inntil pappas rygg, og dei snarkar som svarte bölge begge to... Mamma sover når ho er med pappa, då er ho trygg, og angsten ikkje så hard..
Men pappa er kul, som sagt, köttbullar og korv, han er sååååå snill med oss, går tur osv.. Han har god tid, når vi er ute med han, så får eg stå i det uendelege og lukte på ein grastust, mens med mamma derimot, når eg har lukta på ein grastust i fem sek, så seier mamma: No er det bra, no går vi vidare... *mumlar nokre ord*
Pappa har fått mamma med på og åke GoldWing..
Fattar ikkje heilt, ingen kunne få mamma til slike saker för...
Samme som når mamma er sjuk, då eter ho aldri, men så fort pappa er i närheten, så kan ho vreke i seg det eine og det andre..
Vi likar det når pappa er på kjökkenet, er nesten alltid han som lagar mat, då får vi gjerne ein köttbulle eller ein korvbit...
Det hender jo aldri med mamma, for ho lagar aldri mat når ho er ensam...
Men på den andre siden, når ikkje pappa er her, så får eg sjå på tv ilag med mamma, ligge inntil ho, uten innblanding av slike moment... Det er faktisk ganske oki, sjölv om eg er glad i pappa...
No skal vi reise med tog på fredag, ned til pappa, og det er sikkert mange hundar eg vil bite hauet av, men mamma er jo med, så det går nok ikkje...
Vi skal väre der ei veke, ei veke i fotenden på senga, masse fjanterier som eg IKKJE vil sjå...
Og mamma er med pappa i lastebilen kvar dag.. Pappa utnyttar mamma som gratis utenlandsk arbeidskraft, ho må köyre handtruck.. Japp *nikkar så öyrene mine flagrar*, det har ho sagt...
Kram frå Smulisen
Verte egenteleg litt trött på mamma, ho sover aldri på nettene.. Ligger berre og rullar rundt i senga, og snakkar med meg.. Eg vil jo berre sove jooooo, ikkje min feil at mamma har angst og ikkje får sove..
Ja, mamma har angst, og det er lixom inget vidare faktisk...
Mamma har vore sjuk lenge no, ho har fortalt meg det at denne gongen var det hardt, men at det går over til slutt...
Jaja... Vi får håpe det...
Her i sommar så fekk mamma eitt frykteleg angstanfall, og spydde i to dagar, i ett... Ho hadde ei bötte ved senga, i tilfelle ho ikkje hann på toa... Mamma klarar ikkje og tenke på noko då.. Det surrar i hauet hennes (meire enn vanlegt da, men det er hysj hysj)
Einaste ho klarte og seie til meg var: Unnskyld unnskyld Smulis...
Men det er for at ho klarte ikkje og gå ut med oss, berre hadde oss ut i hagen..
Mamma pluggar ut tlf, er ikkje ved dataen når ting er for gale... Om tlf skulle ringe når ho er sjuk, så flyger ho til himmels omtrent.. Ho har forklart meg, at når man har angst, så verte man veldig fölsom for lydar...
Og så får ho dårleg samvete for alt... Ho skammar seg sånn for angsten sin, for ingen ser den... Hadde ho knekt ein fot og gått med gips.. Og då hadde alle grannar komt löpandes for og handle for ho osv...
Men med angst er det ikkje slik, mennesker er redd for det med angst, og som mamma seier, ingen forstår det...
Mamma har to venninner, ei som heter Millie, og ei när venninne som heter Anitha..
Millie har kreft.. Og mamma fekk vite at Anitha hadde MS, då gråt mamma..
Ho sa til meg at ho hadde ingenting og klage over.. Men angsten kommer snikandes, den sliter ut kroppen og psyket totalt, og gå på Konsum er som og ta ein tur til månen...Men men... Vi tar mammas sin angst litt pöh om pöh her... No skal vi over til pappa =)))
PAPPA
Pappa ja, vel han er vi veldig glad i, Attila og eg, ja mamma oxå da =)
Han har fått mamma til og gjere mykje... För var det lugnt, mamma reiste ingen plass..
Men den derre mannen klarte og lure mamma til det eine og det andre..
No er vi ofte nede i Fritsla hos pappa...
Då må vi reise med tog, det er faktisk skitkul..
Men vi må jo sitte i hundevogna, og mamma har faktisk ingen forståelse for at det er 3210 andre hundar der, som eg gjerne vil bite hauet av...
Attila ligger så snillt ved mammas fötter, eg verte plassert i setet ved siden av mamma, og ho har fullt koll på meg... Berre eg vender på hauet og ser på ein annan vovve, så er ho der med sin mörke röst: Smulan!!!
Likar ikkje heilt det derre, har faktisk eitt liv eg oxå...
Men det er kul og reise med tog...
Pappa hentar oss alltid i Göteborg, og då får vi tisse osv, så verte vi stua inn i pappas lille bil.. Og då er det slutt på oppmerksomheten, mamma er tydelegen forkusert på pappa..
Attila er jo som han er, han står i bilen heile vegen, eg derimot innser det at eg har mista mammas oppmerksomhet nokre dagar, så eg legger meg ned og sover...
Fattar ikkje kva det er med dei to, dei oppförer seg som fjortisar, og tenker ikkje på at eg synast at det er pinsamt...
Når mamma er ensam, så ligger eg inntil ho på nettene, men så fort pappa er der, så verte eg forvist til fotenden..
Mamma kryper inntil pappas rygg, og dei snarkar som svarte bölge begge to... Mamma sover når ho er med pappa, då er ho trygg, og angsten ikkje så hard..
Men pappa er kul, som sagt, köttbullar og korv, han er sååååå snill med oss, går tur osv.. Han har god tid, når vi er ute med han, så får eg stå i det uendelege og lukte på ein grastust, mens med mamma derimot, når eg har lukta på ein grastust i fem sek, så seier mamma: No er det bra, no går vi vidare... *mumlar nokre ord*
Pappa har fått mamma med på og åke GoldWing..
Fattar ikkje heilt, ingen kunne få mamma til slike saker för...
Samme som når mamma er sjuk, då eter ho aldri, men så fort pappa er i närheten, så kan ho vreke i seg det eine og det andre..
Vi likar det når pappa er på kjökkenet, er nesten alltid han som lagar mat, då får vi gjerne ein köttbulle eller ein korvbit...
Det hender jo aldri med mamma, for ho lagar aldri mat når ho er ensam...
Men på den andre siden, når ikkje pappa er her, så får eg sjå på tv ilag med mamma, ligge inntil ho, uten innblanding av slike moment... Det er faktisk ganske oki, sjölv om eg er glad i pappa...
No skal vi reise med tog på fredag, ned til pappa, og det er sikkert mange hundar eg vil bite hauet av, men mamma er jo med, så det går nok ikkje...
Vi skal väre der ei veke, ei veke i fotenden på senga, masse fjanterier som eg IKKJE vil sjå...
Og mamma er med pappa i lastebilen kvar dag.. Pappa utnyttar mamma som gratis utenlandsk arbeidskraft, ho må köyre handtruck.. Japp *nikkar så öyrene mine flagrar*, det har ho sagt...
Kram frå Smulisen
Kommentarer
Trackback
