sunnfjord

Truddelutt =))

I dag tenkte eg og blogge litt om angst..
Kva er det som gjere at folk er så "redde" for slike saker???
Har man diabetes, exem, ja det var vel og sette det litt på spissen da, men det eg vil fram til, er at det kan man snakke om..
Men så fort det er slike saker som angst, så ryggar mange og verte "redd"..
Mamma har sagt at det beror nok på at mental helse verte ikkje prioritert, ikkje så mykje opplyst..
Og mange trur at man er totalt "lök i hauet" om man har angst..
For folk veit rett og slett ikkje kva det egentleg dreiar seg om..
Og enda så er det ein folkesjukdom..
Merkelegt, men so er det...

Pappa fekk mamma til og fatte det at det var ikkje lett og väre i lag med nokon som har angst..
For det er så lite opplyst..
Og at man kjenner seg hjelpelaus, for man kan ikkje gjere noko..
At man vil såååå gjerne hjelpe, det er jobbigt og sjå den man elskar så sjuk..
Mamma har oxå prövd og forklare pappa, at det er INGET og gjere, det må gå sin gang..
Men at det er underbart at han finnast der for ho..
Han bryr seg, sender sms, vil gjerne ringe.. Men når mamma er sjuk, så klarar ho knappt og snakke..
(er vel den einaste gongen mamma klarar og halde kjeft ;-)

Og mental helse verte oftast bortprioritert som eg har sagt för...
For tre år senn var mamma dårleg, og oppsökte lege..
Joda, det gjekk bra.. Det skulle sendast remiss så mamma skulle få gå til ei som jobba med voldsoffer, og bearbeide sine saker..
Mamma ventar fortsatt på den remissen......................
Så får eitt år senn, så fekk mamma ein ny lege, mamma var så glad, for han fatta dette med angst..
Lova mamma at dette skulle dei fixe...
All medisin passa ikkje for alle, men dei skulle finne den rette medisinen for ho..
Mamma var kjempeglad, endeleg ein fast lege, endeleg få hjelp, og få bukt med saker og ting..
Slippe og komme på legekontoret, ny lege, fortelje "livshistoria" på nytt..
Kva hende??
Gjekk tre mnd, så var han borte oxå..

For sju år senn, fekk mamma remiss til psykolog hos voksenpsyk i Strömstad...
Ho kara seg inn dit på morgonen.. (morgonen er mammas svake side), kom inn, måtte vente i 45 min, även om ho hadde time..
Så kom det ein tulling..
"Är ledsen, men din läkare är inte her i dag, så jag er i stället"
Hmmmm...
Men så seier han: Du virkar som ein sånn sterk kvinne, vi skriver ut Seroxat, så fixar det seg...
Og du får ein ny time hos den legen du hadde time hos...
Mamma tok i mot resepten, gjekk sin veg, og höyrde ALDRI av seg dit igjen...

Og så er det jo veldigt "poppis" for tiden, man skal ikkje skrive ut Stesolid, eller anna beroende midler..
Men man får "apedop", slik som man ikkje verte beroende av..
*funderar faktisk litt på kvifor slike tablettar finnast, om det ikkje skal ha sin misjon.....*

Mamma fekk for mange år senn utskrevet Truxal, slik man ikkje verte beroende av.. Det hjelper IKKJE for angst..
Det er tull og töys.. Kan like godt ete drops...
Mamma vart sjukare og sjukare, tilslutt orka ho ikkje meire, og tok ein overdose med Truxal..
Kom på sjukehuset i siste liten, og vart pumpa..
Då kunne dei på sjukehuset fortelje mamma at om man tok for mykje Stesolid, så sov man til man vakna, om dere forstår..
Mens Truxal, som ikkje skal väre vanedannande er livsfarlegt, for der somnar man berre inn, og ikkje vaknar igjen..
Man kan jo fråge seg:
Kvifor får man ikkje den medisinen man trenger??
Kvifor får man medisin som skal väre så bra, at man ikkje verte beroende??
Som man kan somne inn, og hejdå??
Folk som har angst verte så totalt utslitne psykisk og fysisk..
Og det er så vanskelegt og forklare..

Mamma er sjukepensjonär pga  angsten sin..
Den er datert tbx til ho var fire-fem år...
Og ho har gitt opp leger og slikt..
Ho seier til pappa og meg, at ho har levd med det så lenge, og sjölv om det er slitsomt når det er på det verste, så er det ho som kjenner sin angst best.. Og at ho er lei av og legge ut pengar på leger som totalt skiter i ein..
Og pröver og sköte det sjölv...
Mamma seier at ho er heldig, ho har sine barn, OSS, pappa, og ufatteleg mange fine venner på FB osv..
Familie har ho..
Når mamma er i det djupe hjörnet, så seier ho til meg at ho har så mykje og väre glad for... Men når man er sjuk, så tar angsten heile livsgnisten.. Det man gjere til vanlegt, verte omtrent som og bestige Mount Everest..
(Hmmm.. har mamma vore der??? :-)
Mamma har oxå ei venninne som ho kallar Dilla, ho er nokre år eldre enn mamma, og har levd med angst i närmare 40 år, om ikkje eg misstar meg.. (får kolle med mamma)
Dei snakkar mykje i lag, og det er så godt for mamma at det finnast nokon andre oxå som er åpen med sin angst, at man kan få snakke om det..
Og mamma tykjer at Dilla er heilt underbar =))
No er det så at mamma har bestemt seg for og snakke om sin angst, kanskje det er andre som har angst, og at min blogg kan hjelpe andre..
Pappa har virkeleg oppmuntra til dette, og "sparka" mamma bak, så ho skulle rykke opp seg..
Vel.. Er jo eg som må skrive da..
Gidder ikkje og skrive om mammas angst jämnt da....
Har jo faktisk greier som intr. meg meire...

Sånn på tampen.. Mamma vil gjerne gje eitt boktips, om det finnast andre der ute som oxå har angst..
Ei bok som Dilla anbefalte til mamma:

Befriad från ångest

Av Lucinda Bassett..

Puhh.. no er eg trött *ser lengselsfullt på sofaen*

Sköt om er..
Kram frå Smulisen